Gamlehuset

Hovedbygningen

Det har gått op og ned med Milde. Først me veit, var det bondegard som høyrde klosteret til. So herregard frå 1530.

Ein stund nedetter var her truleg velstand og godt stell, som høveleg var på ein herregard, men det varde ikkje lenge før det tok til å bleikna. Frå 1630 var det rikmenn i Bergen som eigde garden . Dei budde iher ikkje, og var truleg sjølv ute her berre om sommaren og ved somme andre høve. Difor var garden med hus og hage heller ikkje alltid soleis stellt som han vilde vore om eigaren hadde budt her støtt. Etter 1692 har ikke garden vore skattefri sædegard.

I Schreuder si tid hadde sagta garden ei etter måten god tid, for Schreuder budde her i fleire år, og han har truleg stellt til og ordna det so godt det let sig gjera, so langt han økonomiske evna nådde. Men so kom nedgangstide at frå 1724 til 1766 då eigarane ikkje budde her noko vidare. Med Bremer og Cappe snudde det den andre vegen, og i Cappe si tid 1784-1816 hadde Milde herregard visstnok den største glans og prydnad han nokon tid har havt.

Det var stas på Milde i Cappe si tid. Hus og og alt det andre var i god stand. Han heldt «dundrande kalas» somme tider. Borte i Rundehagen hadde han sett op ein kanon, For kvar gong han og gjesten drak «skål» for kongen, fedralandet og alt anna, med etterfylgjande hurrarop, braka det laust frå kanona. Nokre av Cappe sine folk var tilstade og måtte fyra kvar gong dei fekk signal frå han.

Sidan gjekk det nedetter med både med det eine og andre. Ein stor del av jordegodset vart selt ifrå. Huset og hagen og det andre som ein fin smak og pengar hadde fått til for å gjera staden til eit lite paradis på jordi, vart vanstelt. Hagen grodde til. Dei pene lysthusa rotna ned. Huset vart «modernisert».

Herregardane var på mange måtar kulturberarar, i god meining. Med folkehøgskulen er Mildetunet varten det på nytt, og me vonar, på ein større og betre måte enn nokon gong før.

Utdrag fra «Norhordland og Midthordland Sogelaget sitt årsskrift, Band II – 1919»

Rokokkosalen

Veggmaleriene i Rokokkosalen stammer fra 1786, da Johan Frederik Cappe var eier av Store Milde.

Tapetene er malt av den hollandske dekorasjonsmaleren J.C.C. Michaelsen (1750-1802). Han kom opprinnelig fra Rendsburg i Holstein, men bopdde store deler av livet i Bergen. Han er blant annet kjent  kjent for malerier og stukkarbeider på Stiftsgården i Trondheim i tillegg til veggmaleriene i rokokkosalen her på  Store Milde i Bergen.

De landlige scenene på veggene viser et landskap fra Holland med store trær, møller, småbåter, bønder og landsbyliv.

Dekorasjonen på brannmuren med roser, drueklaser og guirlandre i louis seize-stil er også av Michaelsen.

Supraportene (de innfelte maleriene over dørene) med stilleben er tidstypiske, og på supraporten inn mot Regencesalen er finner du årstallet 1786 og Michaelsens signatur.

Régencesalen

Lerretstapetene er laget etter mønster av den belgisk-franske kunstneren Jean Bérain den eldres (1640-1711) kobberstikk. Disse kobberstikkene er i régencestil; en forløper til rokokkostilen. Typisk for ornamentikken i régencestilen er blant annet den elegante symmetriske grotesken (plantemotiver kombinert med realistiske eller fantastiske menneske- og dyrefigurerer, kandelaber, vase og urneformer), C-formede og knekkede båndmotiver og slanke bladformer.

De originale tapetene av «Lærret, Mahled blaa og hvid» stammer fra tiden før 1719 og er trolig malt mellom 1701 og 1708, mens Hans S. Schreuder (1696-1728) eide Store Milde.

Tapetene ble restaurert av av J.C.C. Michaelsens i 1786, og man kan gjenfinne hans signatur på noen av tapetfeltene. Michaelsen er også kunstneren bak maleriene i Rokokkosalen.